خودسر ز عافیت به تکلف برید و بس

آهی که قد کشید به دل خط کشید و بس

راه تلاش دیر و حرم طی نمی شود

باید به طوف آبلهٔ پا رسید و بس

جمعی که در بهشت فراغ آرمیده اند

طی کرده اند جادهٔ دشت امید و بس

دل با همه شهود ز تحقیق پی نبرد

آیینه آنچه دید همین عکس دید و بس

ناز سجود قبلهٔ توفیق می کشیم

زین گردنی که تا سر زانو خمید و بس

محمل کشان عجز، فلکتاز قدرتند

تا آفتاب سایه به پهلو دوید و بس

عیش بهار عشق ز پهلوی عجز نیست

در باغ نیز، شمع گل از خویش چید و بس

ما را درین ستمکده تدبیر عافیت

ارشاد بسمل است که باید تپید و بس

هیهات راه مقصد ما وانموده اند

بر جاده ای که هیچ نگردد پدید و بس

خواندیم بی تمیز رقمهای خیر و شر

از نامه ای که بود سراسر سفید و بس

رفع تظلم دم پیری چه ممکن است

هرجا رسید صبح گریبان د رید و بس

بیدل پیام وصل به حرمان رساندنی است

موسی برون پرده ندیدن شنید و بس